Kolejny opis:
Borowik ceglastopory Boletus luridiformis syn. B. erythropusKapelusz ma 60-170 (200) mm szerokości, najpierw półkulisty, potem kopulasty, do poduszkowatego. Zabarwienie kapelusza jest dosyć zmienne – jasnobrązowe, jaskrawo brązowe lub ciemnobrązowe, ale również ochrowe, ochrowo oliwkowe, brązowopomarańczowe albo nawet pomarańczowo rdzawe. Czasem kapelusz jest niemal jednolicie zabarwiony, ale stosunkowo często występują owocniki, których zabarwienie kapelusza jest pstrokatsze, składa się z dwu lub więcej odcieni barwnych. Powierzchnia kapelusza jest w młodości aksamitna albo delikatnie filcowaty, niekiedy trochę garbkowato nierówny, później więcej czy mniej łysy, po uciśnięciu ciemniejący.
Rurki dojrzałe mają 10-15 (20) mm długości, koło wierzchołka trzonu stłoczone, żółte albo żółtooliwkowe, na przecięciu silnie niebieszczejące. Na przekroju między miąższem kapelusza a warstwą rurek nie występuje czerwona linia.
Pory są drobne i okrągłe, w bardzo młodych owocnikach z zamkniętym kapeluszem są żółte, ale natychmiast po otwarciu się kapelusza zmieniają zabarwienie na jaskrawo czerwone do ciemno karminowego, rzadziej na czerwonopomarańczowe; w miejscach uciśnięcia pory mocno sinieją, nawet czernieją.
Wysyp zarodników jest brązowooliwkowy.
Trzon wielkości 50-150 x 20-50 (60) mm, w młodości beczułkowaty, potem maczugowaty niekiedy prawie walcowaty, na jasnym, blado czerwonawym albo żółtym podkładzie pokryty czerwonymi filcowatymi ziarenkami i drobnymi płatkami, bez siatki. Miejsca uciśnięte na powierzchni trzonu silnie ciemnieją. Filc na podstawie trzonu biaława, do brudnożółtawej.
Miąższ jest żółty, na cięciu intensywnie niebieszczejący, gdzieniegdzie aż czerniejący; reakcja miąższu z odczynnikiem Melzera nieamyloidalna. Smak łagodny, zapach niewyraźny.
Cechy mikro. Zarodniki wielkości 13-17 x 5-6,5 µm, gładkie, szeroko wrzecionowate, z bocznego spojrzenia wyraziście się suprahilárni depresi (cokolwiek to oznacza). Skórkę kapelusza tworzy trichoderma. Hyfy trichodermy są szerokości (3)4-7 µm, niekiedy dosyć prosto i stosunkowo regularnie uporządkowane, także na niektórych częściach kapelusza mogą swoim uporządkowaniem w niektórych przypadkach nawet częściowo przypominać palisadę. Powierzchnia trzonu jest podobna jak u pozostałych gatunków rodziny Boletus. Trzon jest pokryty wysepkami poszarpanego kaulohymenium z wysypanymi (? roztroušenými) płodnymi kaulobasidiami i pod kaulohymenium jest rozwinięty dywergentnie uporządkowane lateralnie stratum trzonu, które często bywa gelifikované (nie mam pojęcia co to) [rys. 5a].
Ekologia i rozprzestrzenienie Gatunek licznie występujący w lasach iglastych, liściastych i mieszanych, w położeniach od nizinnych do wysokich, górskich. Nie jest wybredny jeżeli chodzi o geologiczne podłoże, rośnie zarówno na kwaśnych jak i na lekko zasadowych glebach. Tworzy mikoryzę z drzewami iglastymi, na przykład ze świerkami i sosnami, ale także z liściastymi, na przykład z dębami, bukami i innymi drzewami. Owocniki pojawiają się od maja do października.
Praktyczne znaczenie Po wystarczająco długiej obróbce cieplnej jest jadalny,
Uwagi Borowik ceglastopory jest poniekąd podobny do borowika ponurego (Boletus luridus), różni się od niego przede wszystkim powierzchnią trzonu pokrytą filcowatymi ziarenkami albo drobnymi płatkami (bez siatki), żółtym miąższem w podstawie trzonu często także nieco ciemniej czerwonymi porami, a w większości przypadków też ciemniejszym zabarwieniem kapelusza.
Borowik ceglastopory tworzy kilka charakterystycznych wewnątrzgatunkowych taksonów, na przykład var. discolor, var. rubropileus, var. junquilleus, których opisy i wizerunki są zamieszczone na kolejnych stronach.
Ostatnio szereg autorów zwróciło uwagę na to, że łacińska nazwa Boletus erythropus Pers., której się do niedawna używało dla tego gatunku, nie może się odnosić do borowika ceglastoporego, ponieważ Persoon w swoim pierwotnym rozpoznaniu wymienia, że Boletus erythropus wewnątrz trzonu ma czerwony miąższ. Dlatego w tej książce dla borowika ceglastoporego akceptowano (zastosowano) późniejszą, ale prawidłową nazwę Boletus luridiformis Rostk.
Teraz biorę się za te warianty: discolor i rubropileus; później junquilleus.
