Od dawna marzyłam o zobaczeniu Puszczy Białowieskiej, ale jakoś się nie składało. Brakowało mi chęci i odwagi, żeby jechać tam samotnie. Tym razem, dzięki Piotrkowi skrzyknęliśmy się w kilka osób i stało się
Spotkaliśmy się tuż obok Białowieży. Przedreptaliśmy kilka ścieżek w poszukiwaniu grzybów. Kilka wynalazków trafiliśmy, choć może nie były to te, na które najbardziej liczyliśmy. Piotrek podjął się roli kierownika wyprawy. Zaklepał noclegi w fantastycznym miejscu. Znakomicie sprawdził się też jako przewodnik terenowy. Bywał już tam, więc znał teren o wiele lepiej niż pozostali uczestnicy eskapady, którzy byli tam pierwszy raz. Prowadził w ciekawe miejsca, pokazywał różne osobliwości, opowiadał o wcześniejszych doświadczeniach.
Puszcza - teren olbrzymi, żeby obejść wszystko nie wiem, czy rok by wystarczył. Majestatyczne drzewa, szum liści na wietrze, tropy zwierząt odciśnięte na dróżkach, odgłosy zwierząt cieszących się wolnością... Po prostu idealnie.
Oczywiście, jeżeli ktoś liczyłby na pełny koszyk - mógłby być zawiedziony. Tak jak w innych zakątkach kraju opadów było niewiele. Dzięki dużej ilości drzew liściastych były ślady wilgoci, ale tylko ślady, więc bez rewelacji. Mam nadzieję, że zdjęcia pokażą to, co udało nam się trafić.
Po powrocie do kwatery oczywiście jak zwykle żartowaliśmy, dyskutowaliśmy o spotkanych "wynalazkach", o gatunkach drzew, o fotografowaniu, o nieoczekiwanych spotkaniach z dzikimi zwierzętami... Słuchaliśmy opowieści p. Agaty (ornitolożka dzieląca z nami kwaterę) o jej doświadczeniach z fotografowaniem ptaków...
Wieczorem (takim już całkiem ciemnym) obserwowaliśmy wspólnie zaćmienie księżyca... Ogródek agroturystyki okazał się świetnym miejscem do obserwacji całego nieba. Wszystkie gwiazdy widoczne jak na dłoni, przynajmniej dopóki chmury nie przeszkodziły.
Żal było wyjeżdżać. Jednak na koniec była niespodzianka. Wyjechałyśmy z Anią z kwatery, ja walczyłam z nawigacją, żeby choć mapa się pokazała (zasięgu nie było) i patrzyłam na drogę, żeby w coś nie wjechać. Ania miała szerszy ogląd. Tuż przed pierwszym skrzyżowaniem, zapytała na co oni wszyscy tu polują. Okazało się, że na łączce, kilka metrów od drogi w którą miałyśmy skręcić, a około 50 metrów od drogi którą miałyśmy opuścić, pasie się Król Puszczy! Prawdziwy, żywy, wolny, dorodny żubr! Nic sobie nie robił z obecności fotografujących, ani pojawiających się co jakiś czas pojazdów. Po prostu w swoim tempie, z niezmąconym spokojem żarł sobie trawę!
Dla mnie niezapomniane wrażenie - i co by nie mówić - spełnienie marzeń
